Een werknemer die een contract heeft voor 38 uur per week wordt in 1995 door hartklachten gedeeltelijk arbeidsongeschikt en ontvangt daarvoor een gedeeltelijke WAO-uitkering. Op doktersadvies en in overleg met de werkgever werkt de werknemer vanaf 1 september 1999 nog maar 24 uur in de week. De werkgever vergeet de werktijd formeel aan te passen en betaalt salaris door op basis van 38 uur. Pas in juli 2006 ontdekt iemand dat de werknemer zeven jaar lang een te hoog salaris heeft gekregen, wat neerkomt op ruim 40.000 euro bruto. De werkgever vraagt het salaris terug, maar de werknemer weigert te betalen.

 

Redelijkheid en billijkheid

De kantonrechter in Amsterdam oordeelt op 19 juni 2008 (LJN: BD4794) dat het dienstverband van 38 uur in 1999 een lege huls is geworden en geen rechtsgrond vormt voor aanspraken van de werknemer. Dat de werkgever de werktijd pas in 2006 formeel heeft teruggebracht tot 24 uur is niet van belang. Het beroep van de werknemer op de ‘redelijkheid en billijkheid’ wordt deels door de kantonrechter gevolgd. De verantwoordelijkheid voor de fout van de werkgever ligt immers in de eerste plaats bij de werkgever. Daar tegenover staat echter dat de werknemer er niet op had mogen vertrouwen dat hij tot in de lengte van dagen voor 38 uur per week zou worden betaald. Hij had de situatie moeten aankaarten bij de werkgever. De kantonrechter acht terugbetaling van het volledige bedrag in dit geval onaanvaardbaar en oordeelt dat de werknemer de helft terug moet betalen.

 

Conclusie

In beginsel kan de werkgever te veel betaald salaris terugvorderen van de werknemer omdat het onverschuldigd is betaald. Uit deze uitspraak blijkt dat een concrete situatie kan meebrengen dat het onaanvaardbaar is dat de werknemer het volledige te veel betaalde bedrag moet terugbetalen. Alertheid is dus geboden.