Een werkneemster is vanaf begin 2005 volledig arbeidsongeschikt geraakt voor haar functie als procesjuriste voor 35 uur per week. Vanaf medio 2008 is een start gemaakt met de re-integratie. In 2010 kan ze 20 uur per week werken met vrijstelling van de behandeling van spoedzaken. In april vindt er een evaluatiegesprek plaats waarin de werkgever aangeeft dat hij meer dan voldoende re-integratie inspanningen heeft verricht en er onvoldoende vorderingen zijn. Hij wil de re-integratie stopzetten.

 

Vordering wedertewerkstelling

Zowel de werkneemster als haar re-integratieadviseur protesteren en vragen een deskundigenoordeel aan bij het UWV. De werkgever stuurt de werkneemster naar huis en kondigt aan een ontslagvergunning aan te vragen bij het UWV. De werkneemster vordert wedertewerkstelling bij de kantonrechter.

 

Geen loondoorbetalingsverplichting

Als verweer voert de werkgever aan dat het niet is gelukt de werkneemster in haar oude functie te laten re-integreren. Daarom rust er geen loondoorbetalingsverplichting meer op hem. De kantonrechter oordeelt dat het gaat om de vraag wat in de omstandigheden van het geval redelijkerwijze van de werkgever kan worden gevergd.

 

Stopzetting re-integratie voorbarig

Volgens de kantonrechter is de beslissing tot stopzetting van de re-integratie voorbarig en had het op de weg van de werkgever gelegen om deze beslissing te nemen ná consultering van de bedrijfsarts en, indien partijen van mening verschillen over dit advies, ná het inwinnen van een second opinion bij het UWV, ná consultering van de re-integratieadviseur en ná het horen van werkneemster. De kantonrechter veroordeelt de werkgever tot wedertewerkstelling van de werkneemster voor 20 uur per week zonder de behandeling van spoedeisende zaken.

 

Tip: Als werkgever dient u zorgvuldig te werk te gaan bij de besluitvorming tot het eenzijdig stopzetten van de re-integratie.

 

Kantonrechter Utrecht, 19 juli 2010, LJN: BN1678