De werknemer is op 1 april 2002 in dienst getreden bij het ABP. Vanaf de aanvang van het dienstverband werkt hij meer dan de 36 uur per week (fulltime dienstverband). Deze meeruren, eerst 38 uur per week, later 40 uur per week, heeft de werknemer zijn hele dienstverband gehad met uitzondering van het jaar 2003. Op 10 december 2007 meldt de werknemer zich ziek vanwege burn-out klachten, later wordt bij de werknemer artritis vastgesteld. De arbeidsovereenkomst wordt door de werkgever met een ontslagvergunning opgezegd per 31 mei 2010.

 

Geen verlenging urenuitbreiding

De werknemer ontvangt de eerste 52 weken van zijn arbeidsongeschiktheid zijn basisloon (36 uur) alsmede de meerurentoeslag. De werkgever deelt de werknemer vervolgens mede dat in het tweede ziektejaar de tijdelijke situatie van urenuitbreiding niet zal worden verlengd vanwege langdurige ziekte. Het tweede ziektejaar ontvangt de werknemer daarom slechts 70% van zijn basisloon. De werkgever beroept zich op de CAO waarin is opgenomen dat een werknemer mogelijk 2 uur minder of 2 of 4 uur meer kan werken en dat dit niet leidt tot wijziging van de arbeidsduur.

 

Vordering meerurentoeslag

Na het einde van de arbeidsovereenkomst vordert de werknemer vanaf het tweede ziektejaar de door de werkgever verschuldigde meerurentoeslag. De werknemer beroept zich onder andere op de Wet Gelijke Behandeling op grond van Handicap of Chronische Ziekte (WGBH/CZ).

De kantonrechter oordeelt op grond van de feiten, omstandigheden en de CAO dat de meeruren geen vast onderdeel van de arbeidsovereenkomst zijn geworden. Het dienstverband van 36 uur per week heeft gedurende het hele dienstverband de basis gevormd voor de arbeidsovereenkomst. De WGBH/CZ verbiedt het maken van een direct en indirect onderscheid op grond van een handicap of chronische ziekte. Dit onderscheid is onder meer verboden bij arbeidsvoorwaarden.

 

Werkgever maakt direct onderscheid

Het staat vast dat de werknemer een handicap/chronische ziekte heeft in de zin van de WGBH/CH. De wekgever heeft uitsluitend de langdurige ziekte van de werknemer als reden gesteld om geen urenuitbreiding te geven. De kantonrechter is daarom van oordeel dat de werkgever hiermee een direct onderscheid heeft gemaakt in de zin van de WGBH/CZ. Een onderscheid is alleen mogelijk op grond van de in de WGBH/CZ opgenomen uitzonderingen, deze zijn hier niet van toepassing. De werkgever moet voor het tweede ziektejaar 70% de verschuldigde meertoeslag betalen.

Let op

Het kan dus zijn dat indien een werknemer voor gedurende een langere periode meer uren heeft gewerkt, dit van invloed kan zijn op de hoogte van de loondoorbetaling bij ziekte en hierop gebaseerde uitkeringen zoals de WIA.