Het aantal gevallen van agressie op de Nederlandse werkvloer is sinds 2007 nagenoeg stabiel. Er is een stabiele trend voor agressie door klanten, leerlingen, passagiers, patiënten en een heel licht dalende trend voor agressie door collega’s of leidinggevenden. Bij agressie op het werk gaat het om ongewenste seksuele aandacht, intimidatie, lichamelijk geweld en/of pesten. Ondanks de stabiele trend neemt de risicobeleving toe, vooral in de publieke sector. Van diegenen die in 2005 zeiden gevaarlijk werk te doen, zag 23 procent confrontatie met agressie als belangrijk gevaar op het werk. In 2010 is dit gestegen tot ruim 30 procent (44 procent, resp. 62 procent in publieke sector). De redenen van deze verschuiving zijn niet onderzocht.

 

Gezondheidsschade

Blootstelling aan agressie op het werk leidt zelfs na twee jaar, tot gezondheidsschade, zoals burn-out klachten, meer verzuim, een grotere intentie om van baan te veranderen en verminderde werktevredenheid.

Paulien Bongers, Innovatiedirecteur Arbeid bij TNO: “Werknemers die agressie meemaken op het werk zijn verminderd inzetbaar en lopen de kans op voortijdige uitval uit het arbeidsproces. Agressie op het werk blijft door het aantal blootgestelde werknemers en door de aanzienlijke impact, een aandachtspunt in het arbeidsomstandighedenbeleid in Nederland.”

 

Risicogroepen

Politie en justitie, gezondheids- en welzijnszorg, het voortgezet onderwijs, warenhuizen en supermarkten behoren tot de risicogroepen bij externe agressie. Ook vrouwen, jongeren, middelbaar opgeleiden en werknemers die parttime werken of nachtwerk doen en/of veel contact hebben met klanten, krijgen vaker te maken met agressie op het werk. Bij interne agressie bevinden zich de meeste risicogroepen in de branches industrie, autohandel en reparatie, justitie en post en telecommunicatie. Agressie wordt hier het meest gezien bij mannen, werknemers van middelbare leeftijd en allochtonen. Ook werknemers die werkzaam zijn via de Wet Sociale Werkvoorziening behoren tot de risicogroepen.