Het verzuim door onverklaarbare lichamelijke ziekte wordt niet goed herkend, terwijl dit voor werknemers en werkgevers wel belangrijk is. Dit constateert UMCG-onderzoeker Rob Hoedeman, die op dit onderwerp promoveert aan de rijksuniversiteit Groningen.

Het verzuim van werknemers begint met erkende lichamelijke of psychische klachten, maar bij vijftien procent van de zieken die langer dan drie weken verzuimen, krijgen ‘vage’ bijkomende klachten als moeheid, borstklachten en duizeligheid de overhand. Dergelijke klachten komen bovenop de eigenlijke ziekte, maar blijken vaak de hoofdoorzaak van het langere verzuim.

Vicieuze cirkel

Uit het onderzoek van Hoedeman blijkt dat thuisblijvers te veel focussen op hun klachten en beperkingen, waardoor ze niet meer bezig zijn met beter worden en terugkeren naar het werk. Bovendien lopen verzuimende werknemers met ernstige onbegrepen lichamelijke klachten drie tot zes keer meer kans op depressies of angststoornissen. Zo komen zij in een vicieuze cirkel die uiteindelijk zelfs kan leiden tot arbeidsongeschiktheid.

 

Na drie weken is de werknemer vaak al in een zodanige neerwaartse spiraal geraakt dat hij hier moeilijk uitkomt. De enige oplossing is om sneller in te grijpen dan de gebruikelijke vier tot zes weken. Vertroetelen is daarbij funest. Hoedeman: “De baas wil vaak begripvol zijn en gaat mee in de klachten. Men toont vaak begrip voor de klachten, maar dat is de verkeerde benadering. Het is beter om begrip te tonen voor de beleving van de klachten, en de werkzaamheden daarop aan te passen.”

 

Het omgekeerde werkt ook averechts: aandringen op een diagnose, nader medisch onderzoek of een verwijzing versterkt bij deze werknemers hun ongerustheid en klachten.

Tip

Help de werknemer in te zien waar de problemen vandaan komen. Als er angst is voor een aandoening of angst voor belasten, is het goed hem in contact met de bedrijfsarts te brengen om een behandel- en terugkeerplan te maken.