Hendriks vraagt zich af of het resultaat heeft. Volgens hem is de Nederlandse werknemer in verhouding behoorlijk beschermd. Het gaat dan ook meer om geslachtsgelijkheid aldus de verzuimexpert. “In de EU verschilt de nationale wetgeving over zwangerschaps- en ouderschapsverlof sterk. Zo hebben vrouwen in Duitsland recht op 14 weken afwezigheid, terwijl dat er in Groot-Brittannië 26 zijn. Jonge vaders in Spanje kunnen rekenen op 4 weken verlof, terwijl Nederlandse mannen slechts 2 dagen vrij krijgen bij de geboorte van een kind.”

 

Nederlandse situatie

Nederland kent nu een volledig betaald zwangerschaps- en bevallingsverlof van 16 weken, waarvan de 4 weken voor de bevalling verplicht zijn. “In 2008 en 2009 stonden plannen voor een ruimere regeling hoog op de Europese agenda. De Europese Commissie deed toen een voorstel om het zwangerschapsverlof uit te breiden naar 18 weken. Daarnaast lag er een voorstel om vaders 2 weken verlof te geven bij de geboorte van een kind. De plannen waren zo omstreden dat het Europees Parlement besloot de zaak uit te stellen tot na de Europese verkiezingen van 2009. Begin 2009 uitte het Europees Parlement de wens om vrouwen het recht op 20 weken, en mannen 2 weken vaderschapsverlof te geven. De Europese Commissie had eerder een verlenging naar 18 weken voorgesteld, maar de commissie Vrouwenzaken (FEMM) van het Europees Parlement wilde hier nog eens 2 weken aan toevoegen.”

 

20 weken verlof

De Commissie pleitte verder voor volledig betaald verlof en voor een verbod op nachtdiensten voor vrouwen in de 10 weken voor bevalling. Ook moesten er voorzieningen komen voor zelfstandigen. Hendriks: “In de Commissie Vrouwenzaken bestond onenigheid over het aantal verlofweken. Zo wilden de Groenen 24 weken ouderschapsverlof, terwijl de Christendemocratische fractie pleitte voor 16 weken. Een groot deel van het Europees Parlement was van mening dat regelgeving over zwangerschaps- en ouderschapsverlof een zaak is van de lidstaten zelf. Niettemin nam het Europees Parlement op 21 oktober 2010 een rapport aan waarin verlenging tot 20 weken betaald verlof als wenselijk werd aangegeven. Dit voorstel werd in december door de Raad van Ministers afgewezen, met name vanwege de kosten. Ook vinden veel landen deze kwestie, net als een groot deel van het Europees Parlement, een zaak voor de lidstaten zelf. Onder Pools voorzitterschap werd dit debat eind oktober 2011 voortgezet en voor experts blijft geslachtsgelijkheid onder opvolgende Cypriotische en Deense voorzitterschap op de agenda staan. Wordt (moeizaam) vervolgd dus.”