In een voorbereiding op een trainingstraject rondom gastvrijheid had ik laatst een interessante discussie. De managers dachten door te benoemen hoe belangrijk gastvrijheid voor de organisatie is en waarom gastvrijheid zo leuk is, de medewerkers wel in beweging te krijgen. “Gastvrijheid is toch leuk? Het geeft je passie en plezier in je werk. Je geeft aandacht, maar krijgt er ook aandacht en waardering voor terug!” Maar… als gastvrijheid zo goed en leuk is, hoe komt het dan dat gastvrijheid geen constante factor is?
Continue verandering, dat is een beweging die de meeste organisaties momenteel bindt. De laatste jaren zien we daarin een ongekende dynamiek waarin woorden als disruptie, innovatie en holocratie makkelijk worden gebruikt. Ouderwetse benaderingen als de HR-cyclus, functiebeschrijvingen en top down management passen daar vanzelfsprekend niet meer bij. Maar de werkelijkheid is natuurlijk complex en weerbarstig en het implementeren van nieuw gedachtengoed is wat anders dan er over vertellen.
Medewerkers zijn allesbepalend voor het resultaat van een organisatie. Hoewel zij de grootste waarde van een bedrijf vormen staan ze niet op de balans. Daarom is het van groot belang om structureel na te gaan hoe collega’s mentaal in hun werk zitten. Veel organisaties meten hierom medewerkerstevredenheid, als instrument. Het meten hiervan is uiteraard goed maar er zit ook een tekortkoming aan.
De arbeidsongeschiktheids- en verzuimvoorzieningen zijn de afgelopen twee decennia behoorlijk op de schop gegaan. Dit leidde tot meer eigenrisicodragers, wat een positieve ontwikkeling is, maar aan de andere kant ondersteunt dit duurzame re-integratie nog niet optimaal. Vereenvoudiging van het systeem kan dit verbeteren.
Vandaag is het al twee maanden geleden dat we de Week van het Werkgeluk lanceerden, op de Internationale dag van het Geluk. Het idee ontstond al eind 2017. ‘Hoe mooi zou het zijn als er, naast de ‘dag van het geluk’ ook een week van het werkgeluk zou zijn, om in een bepaalde week juist werkgeluk binnen organisaties op de kaart te zetten’, vroegen wij aan elkaar.
In veel lijstjes met prioriteiten voor de komende jaren staat Strategische Personeelsplanning (SPP) op het ereschavot. Zelf vergelijk ik het wel eens met de Bohemian Rapsody in de top 2000. SPP is en blijft een belangrijke tool voor lijnmanagers en HR-managers om te kijken hoe de optimale inzet van arbeid nu en in de toekomst kan worden vormgegeven en welke externe risico’s en welke interne opties daarbij voorhanden zijn.
DISC-tests, Jungeriaanse archetypes, Belbin, Spiral Dynamics, De Caluwe met zijn kleuren, ik zal ongetwijfeld uit de tests als een tegendraads type komen, maar ik heb er helemaal niks mee. Ooit kreeg ik voor een zaal met managers mot met een van de goeroes op dat gebied.
Sinds de invoering van de Wwz moet in geval van ontslag van de werknemer een transitievergoeding worden betaald ter compensatie van het ontslag en om de overgang naar een andere baan te vergemakkelijken. AOW'ers hebben daarom geen recht op een transitievergoeding. Is dit leeftijdsdiscriminatie? Gaat het om een verboden onderscheid?
Als organisaties niet langer beoordelen om het functioneren van mensen in de organisatie aan te sturen, wat gaan ze dan wel doen? Hierover is nog weinig bekend. Dat heeft me aangezet om een verkennend onderzoek te doen.
Om met rapper Bizzey te spreken: het antwoord op de vraag is ja. Ja, empathie is te ontwikkelen en ja, dat wil je. Verschillende onderzoeken tonen een positief verband met relaties, creativiteit, sfeer en productie op de werkvloer en daarbuiten. Nederlandse medewerkers missen deze eigenschap echter in hun collega’s, blijkt uit onderzoek. Tegelijkertijd blijkt dat slechts 10% van de menselijke empathie genetisch bepaald is. Maar hoe kun je die empathie trainen bij je medewerkers?
