‘Neem je tijd’. Hoe vaak ik dit de afgelopen weken wel niet gehoord heb. Altijd oprecht en met de beste intenties. Ik heb het zelf ook, als leidinggevende of HR-professional, talloze keren tegen collega’s gezegd die herstelden van een gebroken been, hersenbloeding, kanker of een andere ziekte. Of aan collega’s die een naaste verloren hadden, of psychische klachten hadden.

De ‘fear of missing out’ en accepteren dat je fysiek en mentaal even geen hoofdklasse kan spelen, speelt zeker een rol

‘Neem je tijd’. Na mijn bewustzijn op een dinsdagochtend geruime tijd te zijn verloren, werk ik nu met hulp van goede neurologen, fysiotherapeuten, een geweldige yogaleraar en andere specialisten aan mijn herstel. En waar fysiek er goede vooruitgang is, is misschien wel het moeilijkste het bijna niks doen en ‘mijn tijd nemen’.

Ik maak twee keer per dag een ‘waggelende’ wandeling door ons Zeeheldenkwartier, zwem, mediteer, doe intense ademhalings- en yoga-oefeningen en werk aan mijn spraak en balans. Een groot contrast met mijn reguliere werkdagen waar ik om zes uur opstond en na vele vergaderingen en meetings ‘s avonds bijna altijd nog een diner had. Een ritme waar ik van houd, en dat energie geeft.

Geen pretje

Er liggen nu een paar mooie romans op mijn bureau, maar mijn e-mail heb ik de afgelopen weken niet bekeken. Ik probeer zo min mogelijk op mijn mobiele telefoon te kijken. Omdat ik nog steeds ‘dubbel’ zie, is lezen op een scherm ook geen pretje, wat het iets makkelijker maakt mijn mobieltje te negeren.

Iets half doen is nooit goed, en als je niet fit bent is niet werken beter. Niet alleen verstoort het mijn fysieke herstel, maar ik moet ook gewoon erkennen dat ik nu niet de scherpte heb om de beste beslissingen te nemen. Dit realiseren is een inzicht op zich geweest, en dit heeft me echt moeite gekost en ook pijn gedaan.

Werk is belangrijk voor me. Niet het belangrijkst, maar het heeft altijd een belangrijke rol in mijn leven gespeeld. Omdat de complexe combinatie van lichaam en hersenen dit nu niet aankan, staat dit werkende leven stil. De artsen hebben bevestigd dat er geen blijvende schade is en dat ik volledig zal herstellen. Ik hoef me dus geen zorgen te maken, maar moet gewoon ‘mijn tijd nemen’. En juist dit is het moeilijkst.

Geweldig team

Ik heb een geweldig team, fijne en betrokken leidinggevenden en werk voor mooie organisaties. Ik ben verre van onmisbaar. Maar niet werken, geen doelstellingen nastreven, geen resultaten halen, weinig sociale interactie hebben en geen positieve impact maken voelt leeg.

En ook de ‘fear of missing out’ en accepteren dat je fysiek en mentaal even geen hoofdklasse kan spelen, speelt een rol. Ik realiseer me nu op een heel andere manier hoe belangrijk ‘werk’ is, sociaal, emotioneel; je nuttig voelen, erbij horen en een positieve bijdrage leveren.

Ik leer nu wat nieuws: ‘tijd nemen’. Een advies dat ik velen gegeven heb. Accepteren dat lichaam en geest aandacht nodig hebben. Herstellen is niet louter revalidatiedoelstellingen formuleren en specialisten najagen om deze herstelplannen te realiseren. Iets waar ik me ook schuldig aan gemaakt heb. Maar het is vooral accepteren dat herstel tijd kost. Niks doen is ook iets doen.

Energieniveau gebalanceerder

Een andere belangrijke leerervaring is mijn energie. Ik was gewend aan dagen, weken en maanden waar mijn energieniveau gelinkt was met de resultaten die we behaalden. Afwisselend hoog of lager. Ik ervaar nu dat mijn energieniveau veel gebalanceerder is en ook stabiel hoger.

Deze ervaring helpt om veel bewuster te zijn en naar mijn lichaam, gedachten en gevoelens te luisteren. Iets wat ik tijdens een heel mooi programma bij Tignum voor het eerst geleerd heb, maar wat veel intenser is nu ik het in mijn huidige situatie toepas.

De les dat topsporters actief aan hun herstel moeten werken is duidelijk. Ik wil nog meer aandacht aan herstellen besteden, want ik voel me een leerling op dit gebied, terwijl ik hier eigenlijk wel een meester in zou willen zijn.

Ik ben een ervaring rijker die me waarschijnlijk gebalanceerder maakt, als mens en als HR-professional

Tijd om te herstellen, om daarna weer in de eredivisie te spelen. Ik ben een ervaring rijker die me waarschijnlijk gebalanceerder maakt, als mens en als HR-professional. Een ervaring die ik de eerste weken wilde vergeten (en soms nog steeds), maar die me heel veel brengt. Ik zal het advies ‘neem je tijd’ nooit meer zo lichtvoetig en makkelijk geven, omdat ik nu begrijp hoe moeilijk dit is.