Pascale Peters hoogleraar Strategisch HRM
Met ingang van 1 september is Pascale Peters op Nyenrode Business Universiteit benoemd als hoogleraar Strategisch Human Resource Management. Het onderzoek van Pascale Peters richt zich in belangrijke mate op het vormgeven van arbeidsrelaties en de vraag naar nieuw leiderschap in het licht van maatschappelijke veranderingen, zoals globalisering, individualisering en technologische en demografische ontwikkelingen.
De centrale vraag voor haar is hoe mensen op een duurzame manier aan het werk kunnen blijven. Duurzaamheid staat dan voor het behouden van hun inzetbaarheid, gezondheid en arbeidsgeluk. Peters: “Belangrijke vraag is hoe we op een morele manier de nieuwe arbeidsrelaties kunnen managen, waarbij mensen meer ondernemend worden en zelf leiderschap gaan tonen, maar daar ook de mogelijkheden voor hebben. Dit betekent niet alleen dat mensen zelf moeten veranderen, maar ook de omgeving waarin zij werken."
Ze benadrukt dat de arbeidsmarkt bestaat uit veel onderlinge afhankelijkheden tussen de verschillende partijen. “In mijn visie heb je iedereen nodig. Daarom zijn werkplezier, het verbeteren van de kwaliteit van de arbeid en het voorkomen van stress gerelateerde klachten belangrijke thema’s in mijn vakgebied. Als je bepaalde groepen verwaarloost, krijg je als bedrijf en ook als maatschappij vroeg of laat de rekening gepresenteerd. Zo is de scholing van administratief personeel in sommige organisaties lange tijd een ondergeschoven kindje geweest. Die mensen blijken nu dus niet meer toekomstbestendig te zijn, met alle veranderingen die op ze af komen, maar weten ook niet altijd in welke richting ze moeten bewegen, omdat een visie hierop in de organisatie ontbreekt of niet helder wordt gecommuniceerd.”
Vrije tijd en werk: grenzen vervagen
Peters was hiervoor Universitair Hoofddocente aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Zij studeerde Vrijetijdswetenschappen aan de Universiteit van Tilburg en promoveerde in dat vakgebied in het jaar 2000 bij dezelfde universiteit. “De stap van Vrijetijdswetenschappen naar Bedrijfskunde lijkt op het eerste oog misschien wat tegenstrijdig, maar is eigenlijk niet zo vreemd. Juist de relaties tussen arbeid, zorg, en vrije tijd zijn sinds de jaren ‘60 sterk veranderd, onder invloed van veranderende rollen van mannen en vrouwen en de verschuiving van productiewerk naar kenniswerk. In onze kenniseconomie zijn de terreinen van vrije tijd en werk steeds meer naar elkaar toegegroeid. De grenzen daartussen zijn aan het vervagen. Werk moet voor ons tegenwoordig ook plezierig en zinvol zijn. Werk loopt steeds meer door in het privéleven en andersom. Sommige organisaties vragen hun werknemers om hun ‘whole self’ mee te nemen naar het werk, soms omdat dit ook een commercieel belang kan hebben.”
