Een stukje historie. Het idee van vakantiegeld stamt uit ongeveer 1910. Voor die tijd was vakantie onbetaald verlof. Maar in het begin van de 20ste eeuw gingen loodgieters en bouwvakkers in staking om tijdens hun vakantie doorbetaald te worden. En met succes. Hierna volgden meerdere sectoren en werd betaald vakantieverlof ingevoerd.

Na de Tweede Wereldoorlog kwam er bovenop het betaald verlof een extra toeslag. Werkgevers maakten zich toen nog zorgen dat werknemers niet altijd goed met geld om konden gaan. Besloten werd, het geld eind mei uit te keren, om te stimuleren dat het ook daadwerkelijk voor een vakantie gebruikt zou worden. Gunstig voor de werkgever, die zijn personeel na de vakantie uitgerust zag terugkeren.

Dit is nu natuurlijk niet meer voor te stellen, want:
1: Mensen gaan tegenwoordig eerder en vaker dan één keer per jaar met vakantie.

2: Vakanties worden vroeg in het jaar geboekt en moeten dan al (aan)betaald worden. In mei komt dat geld vaak te laat.

3: Vakantiegeld wordt lang niet altijd voor vakantie gebruikt. Sommige medewerkers lossen er schulden mee af en anderen gebruiken het geld voor andere dringende uitgaven.

4: Bedrijven waar het slecht mee gaat, kunnen in de verleiding komen om met het vakantiegeld andere gaatjes te dichten. Die kunnen in mei of juni alsnog in de problemen komen als ze het vakantiegeld moeten uitbetalen.

5: Maar mijn belangrijkste bezwaar, het is niet meer van deze tijd! Het gaat een werkgever helemaal niet aan hoe de vrijetijdsbesteding van de werknemer eruit ziet. Of de medewerker nou op vakantie gaat, in de eigen achtertuin zit of het geld belegt. Het is de keuze van de medewerker.

Het hele idee is dus achterhaald!

Ik stel voor om vakantiegeld gewoon per maand te betalen of aan medewerkers in ieder geval die keuze voor te leggen. Werkgevers moeten meer vertrouwen hebben in de verantwoordelijkheid van de medewerker.