Je kunt als werkgever wel zorgen voor goede werkcondities maar motivatie en bevlogenheid komt vooral door mensen aandacht, vertrouwen, ruimte en waardering te geven. Dat weten we natuurlijk al veel langer, maar op enkele organisaties na, hebben we daar nooit invulling aan gegeven. De tijdgeest is gelukkig aan het veranderen en we zien nu prachtige initiatieven die wél uitgaan van en invulling geven aan vertrouwen.

Het gaat steeds meer de goede kant op met ons mooie vak! Human Resource Management; daar halen we twee fundamentele kernen uit. De eerste is dat het om mensen gaat en de tweede is dat die mensen zich ontwikkelen. En dat laatste roept in het bijzonder allemaal boeiende maar ook uitdagende vraagstukken op. Want kunnen mensen wel ‘gemanaged’ worden (laat staan ‘aangestuurd’) om ze gemotiveerd en bevlogen te krijgen? En daarmee raken we een actueel en prangend thema.

Eneco vult het begrip prestatiemanagement op een volkomen andere wijze in dan tot dusver gebruikelijk. Arnia de Rijk van Eneco beschrijft dat als regelmatige dialoog en samen richting geven en ontwikkelen en waarderen. Het uitgangspunt is niet een systeem ‘inregelen’ maar uitgaan van de gezamenlijke leefwereld. Voortdurend met elkaar in gesprek zijn over wat beter kan en wat ieder daaraan kan en wil bijdragen.

Dan wordt ook ontwikkeling een continu proces en is ook talent management een integraal onderdeel van het werk geworden. Dat sluit aan bij de visie op talent management van Lidewey van der Sluis die betoogt dat organisaties moeten bepalen hoe ze het meeste waarde toevoegen om samen te bespreken welk gedrag daaraan het meeste bijdraagt. Dat is niet te vangen in KPI’s maar het gewenste gedrag moet je centraal stellen in de arbeidsrelatie en leidinggevenden moeten daarin  de menselijke maat weten te hanteren en luisteren, meedenken, inleven, enthousiasmeren en motiveren om effectief te zijn in ontwikkelen en verbeteren.
En wellicht verwachten we daarmee zelfs te veel van leidinggevenden en kunnen de regie over werk en ontwikkeling grotendeels aan mensen overlaten. Reinier Mak breekt een lans voor zelforganisatie maar geeft ook aan dat staf en ondersteuning daarvoor moeten veranderen en moeten (leren) faciliteren.

De mens als individu en als lid van een gemeenschap komt steeds meer centraal te staan als de onmisbare schakel die waardevolle organisaties mogelijk maakt. En vraagt dat niet om een herbezinning op de naam van ons vak? Geen Human Resource Management als dat steeds meer zelfmanagement aan het worden is, maar Human Resource Self Management?