Klantvragen en behoeften van medewerkers veranderen zo snel dat de traditionele manier van werken tekort schiet. Organisaties moeten in toenemende mate wendbaar en vernieuwend zijn. Waarom is er zoveel belangstelling voor Agile-methodes en zelfsturing? Wat vraagt dit van leidinggevenden?
Gisteren had ik een bespreking bij een klant over een project rond samenwerking tussen verschillende afdelingen. Het woord ‘burn-out’ viel vier keer. Een van de leden van het projectteam was afgehaakt, burn-out, op de gang stonden twee medewerkers te praten: “ik zit tegen een burn-out aan...”, een collega belde de volgende afspraak af, overwerkt: “hopelijk geen burn-out”, nieuwspush op mijn Ipad: 'burn-out cijfers weer gestegen.'
De opkomst van de klusjeseconomie levert een groot risico op voor zowel ontwikkelaars als gebruikers van de bijbehorende platformen. De verleiding om te werken met de bekende 5-sterren waardering werkt niet bij mensen. Net zo min als de normaalverdeling in traditioneel performance management. Feedback is goed, maar houdt het wel menselijk.
Vijf jaar geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met systemisch werken. Het heeft mijn kijk op het leven en op mijn werk veranderd. Met name het besef dat alles met elkaar samenhangt: hoofd en hart - werk en privé - kind en volwassene - leed en geluk. Alles hoort bij elkaar en beïnvloedt elkaar. Sinds dat besef, is mijn focus in werk veranderd.
Soms ruik je het in de lucht: het hoogtepunt van de hype is voorbij. Ik voelde dat ineens bij de term ‘agile’. Niet dat we weer terug gaan naar ouderwetse afdelingen en een baas die ons zegt wat we moeten doen. De term is echter over zijn hoogtepunt heen. Een tijd moest alles ‘agile’; agile organisaties, agile leiderschap, agile teams, agile medewerkers.
Een vereniging voor personeelsmanagement en organisatieontwikkeling is op zichzelf een logische wenselijkheid voor professionals in het HR-veld die zichzelf serieus nemen. Die vereniging is er, maar is de laatste jaren qua ledental stevig afgekalfd. De vraag is waardoor de NVP, want daar heb ik het over, niet de aantrekkingskracht heeft die je op zichzelf van zo’n vereniging zou mogen verwachten. Een simpel antwoord is niet te geven, maar uit eigen waarneming kan ik wel wat elementen noemen.
Tijdens mijn coaching-sessies kom ik de meest uiteenlopende varianten van gedoe tegen. Wat het gedoe ook is, het heeft altijd dezelfde kenmerken: het kost een hoop tijd en energie.
Net als bij mensen bestaat ook bij organisaties het gevaar dat er sprake is van een gebrekkige of afnemende conditie. Dat ontstaat bijvoorbeeld wanneer eenzijdig aandacht wordt besteed aan de financiële conditie. De aandacht voor de andere aspecten blijft dan vaak achterwege of wordt sterk verwaarloosd. Met als gevolg dat het prestatievermogen van de organisatie als geheel ongemerkt daaronder lijdt.
De laatste tijd begint de term ‘framing’ steeds vaker in het nieuws te komen. Het is een boeiend en pittig onderwerp, waar veel kansen (en potentiële nederlagen!) aan verbonden zijn. Te weinig mensen zijn zich bewust van deze taalkracht, vandaar 5 essentiële framingtips.
Je zwemdiploma, eindexamen, afrijden, een assessment of eindtoets bij een cursus. Als je iets geoefend hebt, wil je natuurlijk ook weten of je het al kan, ook als het gaat om communicatieve vaardigheden. Daarom worden veel trainingen in TrainTool beoordeeld door een coach. Heel nuttig en leerzaam, maar ook arbeidsintensief. Boudewijn van der Velde, Head of Labs bij Faculty of Skills, doet onderzoek naar manieren om die feedback te automatiseren. En door alle ontwikkelingen op het gebied van artificial intelligence gaat dat nu heel snel.
