Mensen die worstelen met een oneindige stroom van drukte in hun (werk)leven zijn vaak loyaal, betrokken en gaan tot het gaatje om voor elkaar te krijgen wat van hen verwacht wordt. Ze vinden het belangrijk om betrouwbaar te zijn voor hun opdrachtgevers of medewerkers. ‘Afspraak is afspraak’, dat staat boven aan hun lijstje van belangrijke waarden.
In het huidige economische klimaat moet je 'niet zeuren', 'gewoon werken' en zorgen 'dat je je hoofd boven water houdt'. Weten 'wat er voor jou echt toe doet' lijkt dan iets voor (vooralsnog vervlogen) luxe tijden. Bij een goede economie en een goede gezondheid is er ruimte voor zelfontplooiing - niet voor niets het hoogste niveau van Maslow's behoeftepiramide. Want stel dat je ontslagen wordt, dan lijkt een duidelijke persoonlijke missie - ofwel: weten wat er voor jou echt toe doet - niet van belang. Je eerste prioriteit is dan immers om weer aan het werk te komen zodat je je hypotheek kunt betalen en je gezin kunt onderhouden.
Veel bedrijven belonen medewerkers deels voor de door hun geleverde prestaties. Hiertoe worden jaarlijks afspraken gemaakt over te behalen doelen. Elke manager in Nederland weet inmiddels wel dat die doelen SMART moeten worden geformuleerd. En toch wringt het nog vaak bij de A en de R van acceptabel en realistisch. Hoe komt dat? Een voorbeeld aan de hand van twee sportieve prestaties.
Niet alleen nu, maar ook in de toekomst is grip op teamprestaties belangrijk. Een goede samenwerking is immers van doorslaggevend belang voor het succes van het team en daarmee ook van de organisatie in zijn geheel. Maar de veranderingen in teamdynamiek die het gevolg zijn van technologische veranderingen, globalisering en flexibilisering van arbeid vragen om nieuwe en creatieve manieren om teams te begeleiden en te optimaliseren.
Wat wil je als HR? Mensen inspireren en de lijn “besmetten” met jouw visie en ideeën of werken volgens het principe “u vraagt, wij draaien”? Ik geloof dat HR weer voorop moet gaan lopen. Ook als dat door de enorme tijdsdruk onmogelijk lijkt.
Vind je het ook zo zonde? Al die (dure of niet) persoonlijkheidstesten die worden uitgevoerd tijdens het recruitment proces en die daarna 'in de la' of ergens op het netwerk eindigen? Misschien nog een keer voor de dag gehaald worden als de betreffende medewerker een training wil gaan doen of coaching aanvraagt? Zonde toch, niet? Hoeft Niet!
Op de kop af twee jaar geleden schreef ik over het personeelsbeleid van het eerste kabinet Rutte. Op het thema diversiteit scoorde dat kabinet uitgesproken laag. Van de 12 ministers waren er 3 vrouw en van de 8 staatssecretarissen slechts één. Met deze score van 20 procent aan vrouwen een flinke tegenvaller voor een premier die nota bene zijn sporen als HR-manager (bij Unilever) heeft verdiend. Ook de gemiddelde leeftijd van de bewindslieden was met 52,8 jaar hoog. Schertsend noemde ik het kabinet destijds ‘Ouwe Rotten-I’.
Uit het jaarlijkse HR Trends onderzoek bleek dat nog maar 16% van de respondenten inmiddels overgestapt was op de Werkkostenregeling (WKR), de rest had het nog maar even voor zich uit geschoven.
De opkomst van duurzame inzetbaarheid maakt het voor bedrijven steeds belangrijker om werknemers lang en gezond aan het werk te houden. Strategische personeelsplanning (SPP) helpt hierbij, maar is niet zaligmakend. Het is de dialoog tussen HR en de business die het verschil maakt. Zij staan samen voor de uitdaging om mensen in hun kracht te zetten.
HR is er druk mee, het binden en boeien van personeel. En áls we er in de praktijk nog niet concreet druk mee zijn, dan hebben we wel voornemens op dat vlak. Het hoort bij ons werk. Bovendien weten we allemaal dat er een krapte op de arbeidsmarkt aankomt. Soms lijkt het nog ver weg, maar ondanks de economische neergang, liegen de statistieken er niet om. Ik durf te stellen dat er in Nederland niet één HR’er is die de woorden nog nooit in z’n mond heeft genomen. En wel in deze volgorde: binden en boeien. En daar gaat het mis, juist op de langere termijn wanneer in de BV Nederland het personeel schaarser is.
