Geen budget voor re-integratie. Waarom dit argument onzinnig is

Ten einde raad wendde deze werknemer zich tot haar werkgever. Van personeelszaken kreeg zij onmiddellijk te horen ‘ geen budget voor een traject!’

Geen re-integratiebudget: dom en kortzichtig.

Om maar met de deur in huis te vallen, deze uitspraak mag van mij onmiddellijk in de categorie ‘ dom en kortzichtig’  geplaatst worden. Een dergelijke uitspraak getuigt van een werkgever die niet alleen zijn personeel ernstig tekort doet, maar ook blijkbaar bereid is om heel erg veel geld faliekant te verkwisten.

En maar klagen dat het zo slecht gaat met de economie, en maar roepen dat het slecht gaat met het bedrijf. Maar aan de andere kant zonder blikken of blozen bereid zijn om tienduizenden (ja, tienduizenden) euro’s te laten liggen. Weet u het nog? een zieke werknemer kost om en nabij de 300 euro per dag. Loon waarvoor geen arbeid verricht wordt, werk wat blijft liggen, collega’s die werk moeten overnemen en niet tot hun eigen werk komen, enzovoort.

Verzuimkosten

De betreffende werknemer staat min of meer met de rug tegen de muur. Kan het financieel niet opbrengen om wat aan haar situatie te doen. Met andere woorden, als werknemer zelf niets kan betalen, en werkgever niet wíl betalen om te zorgen dat er iets aan de burn-out wordt gedaan, dan zal er vrij weinig aan de situatie gebeuren en blijft de werknemer dus ziek.

In het ergste geval zal dit twee jaar wachttijd kosten. Rekent u even mee? Uitgaande van 47 werkweken à 5  dagen maal 2 jaar maal 300 euro is in totaal 141.000 euro.
Een psychologisch traject van ongeveer een half jaar kost rond de 4000 euro. Met andere woorden, als werknemer met een traject van 4000 euro na een half jaar geholpen is en weer terug kan keren op de werkvloer, dan kost dit slechts: 26 weken maal 5 dagen maal 300 = 39000 euro, plus de 4000 euro voor een traject, in totaal 43000 euro. Een besparing van 98.000 euro. Bijna een ton. Ik roep het nogmaals: Bijna Een Ton.

(Natuurlijk is bovenstaande berekening een theoretische berekening. Maar ook al wijkt de theorie misschien enkele duizenden euro’s af van de realiteit, blijft het nog altijd een enorm bedrag wat het bedrijf laat liggen als er niets gedaan wordt aan de re-integratie van de betrokken werknemer. )

Loonsancties

Oh, en dan heb ik het nog niet over eventuele loonsancties van het UWV, wanneer het blijkt dat werkgever niet bereid zou zijn geweest om (financiële) inspanning te leveren voor werknemer. Een jaarloon. Minimaal. Mét meestal de verplichting om alsnog een dergelijk traject in te zetten. En ‘Goed Werkgeverschap’….afijn, vult u zelf maar in.

Penny Wise Pound Foolish

Met de uitspraak ‘ geen budget’  heeft u zo ongeveer één van de ergste vormen van  ‘Penny wise, Pound foolish’ te pakken. Uiteindelijk zult ú als werkgever degene zijn die de rekening gepresenteerd zal krijgen. Helaas put ik uit ervaring als ik zeg dat ik in mijn loopbaan als casemanager bij een grote arbodienst tot tweemaal toe om deze reden een bedrijf failliet heb zien gaan. Eeuwig zonde. En heeft helemaal níets met de crisis te maken…

Denk langere termijn

Geachte werkgever, met deze blog wil ik u waarschuwen. Zorg ervoor dat dit u niet overkomt. Natuurlijk, het doet pijn als u veel moet investeren in een zieke medewerker. Helemaal als u niet meteen resultaten ziet. Maar als u bedenkingen heeft, denk dan ook op de langere termijn. Denk in ziektedagen (à 300 euro) die u terug kunt winnen, máák een kosten-baten analyse. Of laat deze maken. Uw arbodienst of verzuimbegeleider is hier voor, hier betaalt u hem voor.
Zeg in ieder geval niet meteen ‘ nee’ . Want een ‘ nee’  naar uw werknemer is in dit geval een ‘ ja’ voor het verkwisten van uw (financiële) middelen. Ik ken echt betere bestemmingen voor uw budget. U denk ik ook.