Tijdens de bijeenkomst is aan de hand de volgende stellingen gediscussieerd over het eigenrisicodragerschap:
- Reken de eigenrisicodrager af op het succes van de re-integratie
- Privacyregels beperken effectieve re-integratie
- Wbp-regels bemoeilijken re-integratie-inspanningen vanuit de werkgever
De toerekening van arbeidsongeschiktheidskosten aan de werkgever is bedoeld als prikkel om de instroom te verlagen. Als de kosten maar hoog genoeg zijn, zou de werkgever er immers alles aan doen om mensen aan het werk te houden of te re-integreren. Deze opzet lijkt geslaagd want de WGA-instroom is lager dan verwacht. Door de individuele toerekening zijn werkgevers zich meer bewust van de kosten. Tevens is er meer aandacht gekomen voor begeleiding van zieken en het nemen van preventieve maatregelen. De grote werkgever is ‘volwassen’ geworden in de preventie en begeleiding van verzuim en arbeidsongeschiktheid. Men beseft wel dat voor de kleine werkgever het stelsel te complex is geworden en dat zij niet de capaciteit hebben om adequate begeleiding te organiseren.
Werkgever wil de eigen regie in woord én daad
Nu de aanwezige werkgevers zelf de regie voeren, realiseren ze zich ook dat het vreemd is dat er nog ‘publieke elementen’ zitten in het eigenrisicodragerschap. De eigenrisicodrager zou meer aangestuurd moeten worden op resultaat en minder op het proces zoals gedetailleerde Poortwachter-verplichtingen. De 12 jaar kostenverantwoordelijkheid ligt al bij de werkgever waardoor deze sowieso werk zal maken van de re-integratie. Loondoorbetalingsboetes op inhoudelijke gronden passen niet bij die verantwoordelijkheid. Uit de discussie blijkt dat grote werkgevers private verzekeringsconstructies willen die hen meer betrekken bij het resultaat. Denk hierbij aan bonus/malusconstructies. Daarnaast vraagt men om werkgevers die aantoonbaar acties ondernemen om inzetbaarheid te vergroten (gezondheidsbeleid, preventiemaatregelen, interventies etc. ) reductie te geven op de WGA-verzekeringspremie. Men ervaart dat de (collectieve) zorgverzekeraar ook meer aandacht krijgt voor preventie. Gezondheidsmanagement als onderdeel van een integrale verzuimaanpak en WGA-schadebeheersing wordt voor een aantal werkgevers al mede gefinancierd door de zorgverzekeraar.
Het hybride stelsel wordt overigens wel als nodig ervaren aangezien er niet voor alle sectoren en voor alle bedrijfsrisico’s private producten zijn. Daarnaast wordt zo ook de private markt scherp gehouden. De ultieme vorm van eigenrisicodragen is de ‘eigenbeheer’ variant. Robidus pleit voor een andere constructie van de garantieverklaring, waardoor het ‘eigenbeheer’ voor meer werkgevers toegankelijk wordt. Nu is het verkrijgen van een garantie verklaring om technische redenen erg complex.
No-risk polis uitbreiden
Werkgevers en ‘Den Haag’ zien de no-riskpolis als een goed instrument om meer mensen aan het werk te krijgen. De financiële risico’s van de werkgever worden beperkt, waardoor de drempel om iemand aan te nemen wordt verlaagd. Men ervaart dat de huidige no-risk doelgroep nog als te eng gedefinieerd. De no-riskpolis zou bijvoorbeeld ook voor medewerkers in het tweede spoor moeten gelden. Hierdoor komt de arbeidsmarkt in beweging, precies wat de politiek wil .
No-riskpolis vergroot de arbeidsparticipatie van kwetsbare groepen
Simpele uitvoering van regelgeving is cruciaal voor een optimale werking. Bijvoorbeeld: Waarom kan een werkgever wel bij het doelgroepregister, maar niet bij de no-riskstatus? Diverse wetgeving is nog niet goed op elkaar afgestemd: Het aannemen van iemand met een WGA 0-35 is voor arbeidsparticipatie waardevol maar valt niet onder de eisen van de Participatiewet. Deze verdringing tussen kwetsbare groepen is voor werkgevers moeilijk te doorgronden
Maatregelen om uitval van werknemers tegen te gaan, worden niet voldoende benut. Dat komt onder meer door de stringente privacyrichtlijnen. De diverse wetgevingen conflicteren op dit vlak met elkaar “Hoe kan ik iemand re-integreren als ik niet weet wat hij mankeert?”. Effectief casemanagement wordt dan ook bemoeilijkt door de strenge regels rondom privacy. Een aantal werkgevers ervaren dit als oneerlijk omdat zij wel de rekening krijgen, maar verder machteloos staan. Verruiming van informatie-uitwisseling en toestemming om relevante data in het kader van preventie en re-integratie vast te leggen, zou zeer welkom zijn. “Werknemers vertellen immers toch bijna altijd de oor zaak van hun ziekmelding”
Conclusie en vervolg
Het eigenrisicodragerschap blijkt een strategische keuze en biedt (grote) werkgevers de mogelijkheid om de schade te beheersen. Voor de politiek is de toerekening één van de instrumenten om te sturen op arbeidsparticipatie. De toerekening werkt. Alleen zal aan de praktische kant van de wetgeving moeten worden geschaafd om negatieve effecten te voorkomen. Robidus zal samen met de politiek, beleidsmakers en werkgevers actief blijven werken aan de besproken aandachtspunten en het verbeteren van de arbeidsparticipatie.
Aanbevolen aanpassingen
- Maak de eigenrisicodrager resultaatverantwoordelijk in plaats van procesverantwoordelijk.
- Stimuleer arbeidsparticipatie door meer doelgroepen onder de no-riskpolis te laten vallen én tevens de uitvoering van dit instrument te vergemakkelijken.
- Laat privacy- en Poortwachter-wetgeving op elkaar aansluiten om effectieve re-integratie mogelijk te maken.
Leer in één ochtend hoe je als HR-professional effectief omgaat met de juridische en fiscale uitdagingen bij het inhuren van zzp’ers. Na deze training weet je wanneer een medewerker echt als zzp’er kwalificeert. Je krijgt ook inzicht in de aanpak van de Belastingdienst, die vanaf 1 januari 2025 weer gaat handhaven op arbeidsrelaties voor loonheffingen.
