Maar helaas, het kan straks niet meer. De covid-19 pandemie heeft de Artis-leeuwen de das omgedaan. Een teken aan de wand. Dat wat was, is straks niet meer. En daar zullen we mee moeten ‘dealen’. Het is niet anders. De tijden veranderen. Ook zonder coronavirus. Want eerder verdwenen de leeuwen al uit het circus. Net als de tijgers trouwens.
Wat nu? Waar kunnen de kleintjes nog leeuwen bewonderen? In een dierentuin ver weg – de Artisleeuwen gaan naar Zuid-Frankrijk. Of misschien een keertje op safari in Afrika. Veel vaker echter zullen ze de leeuwen in 3D zien, bij Disney…’virtual reality takes over’. Een voorbode misschien?
We zullen dus op zoek moeten naar wat anders. En eigenlijk is dat een heel natuurlijk proces. Telkens weer nagaan of het roer niet om moet. Of er dingen in de toekomst anders moeten. De relatie met onze omgeving herzien. De contacten met onze klanten anders benutten. Maar ook de wijze waarop we met elkaar samenwerken onder de loep nemen.
Niet alleen vaker vanaf huis werken, maar ook en vooral het anders met elkaar doen. Meer samen, hoewel dat misschien paradoxaal klinkt nu we voornamelijk op afstand met elkaar samenwerken. Samen vooruitkijken – welke dingen gaan er nog meer veranderen en zijn in de toekomst niet meer houdbaar (en dus niet duurzaam). Samen beter luisteren en vooral beter begrijpen wat er om ons heen gebeurt. Gezamenlijk een ‘scan’ maken van de omgeving en onze organisatie. Samen scenario’s bedenken. Gezamenlijk keuze’s maken en die vertalen in een spoorboekje (‘roadmap’), dat vertelt dat de treinen niet altijd op tijd kunnen rijden overigens. Vanwege onverwachte omstandigheden…, waarop we moeten inspelen.
Zo zullen we ook samen moeten uitvinden welke plaats de leeuwen nog kunnen hebben in ons moderne leven. Bijvoorbeeld in overleg met Artis en de andere dierentuinen. Want, ik zou ook graag – deo volente – met mijn achterkleinkinderen naar de leeuwen gaan.
