‘Goede werknemers zijn schaars’ wordt vaak geroepen, maar het feit dat informatie over het arbeidsverleden van al deze professionals is opgesloten achter de firewalls van de organisaties waar ze hebben gewerkt, helpt ons niet om het beste uit mensen te kunnen halen. Deze situatie is niet in het belang van de werknemers, niet in het belang van werkgevers en zeker niet in het belang van de transparantie in resources waar we allemaal zo naar op zoek zijn.
Parallel aan de technologische mogelijkheden zal nu dan ook de discussie gevoerd moeten gaan worden over het eigenaarschap van persoonsgebonden informatie. Wie is eigenaar van de data over mijn functioneren? Wie is eigenaar van mijn functionerings- en beoordelingsgesprekken? Wie is eigenaar van de informatie over mijn performance en mijn ontwikkelplannen? Nu wordt dat eigenaarschap veelal bij werkgevers gelegd, maar is het niet uiteindelijk de professional die hier zijn verantwoordelijkheid in moet nemen? Moet niet iedere professional eigenaar zijn van zijn eigen data? En zou het niet zo moeten zijn dat jij als professional bepaalt wie de gegevens mag inzien en wie niet?
Technisch gezien kan het al, maar hoe transparant durven we te zijn? Gaan we inzicht bieden in onze eigen performance zoals hotels dit doen op recensiesites? Ik denk dat je als professional wel moet. Wil je jezelf onderscheiden dan moet je transparant zijn in je kwaliteiten en om dat te kunnen doen moet je zelf gestructureerd feedback ophalen over je performance en bereid zijn deze te delen met potentiële werkgevers.
