Als het wereldwijde economische herstel doorzet en er meer banen worden gecreëerd, zal het tekort aan gekwalificeerd personeel in sommige landen de economische groei doen vertragen of zelfs stilleggen. Dit concludeerde Hays plc onlangs in haar Global Skills Index 2014.
Wie wel eens meedoet aan hardloopwedstrijden – elk weekend kun je wel ergens in het land terecht – herkent ze vast. Medelopers met een snelheid die zo hoog is dat de moed je al na de eerste honderd meter in de schoenen zakt. En de deelnemers die nauwelijks vooruit lijken te komen. Voor mij als recreatieloper zijn beide types even irritant. Ik loop die Ten Miles het lekkerst in mijn eigen tempo. En dat geldt ook voor de deelnemers aan mijn trainingen – hun leerpad is pas effectief als zij zelf het tempo kunnen bepalen.
Het aantal mensen met een burn-out is schrikbarend toegenomen de afgelopen jaren. Veel bedrijven spreken hier liever niet over, maar bij sommige bedrijven valt te horen dat het aantal burn-outs de afgelopen jaren verdubbeld is. Een Belgische HR manager vertelde ons dat zijn topmanagement burn-out tot voor kort als collateral damage zag. Zag, want in België heeft de regering per 1 september wetgeving ingevoerd die de bedrijven verantwoordelijk maakt voor onder meer burn-out preventie. In dezelfde maand vroeg hetzelfde topmanagement de HR manager om een voorstel te maken hoe burn-out te voorkomen.
Stelt u zich eens voor: u stuurt een collega van een andere afdeling een belangrijke mail met hoge prioriteit. Na anderhalf uur heeft u nog geen reactie en zijn telefoon staat uit. U besluit bij de betreffende collega langs te gaan. In zijn kantoor treft u hem achter zijn computer. Met een headset op, afgezonderd van zijn omgeving, kijkend naar een Youtube-video. Zeg nu eens eerlijk: wat is uw eerste indruk? Met u zullen er velen zijn die denken dat deze collega zijn tijd verspilt. En dat is precies het probleem dat ik als IT-trainer vaak in de praktijk zie. Leren op de werkvloer is nog niet geaccepteerd.
Ik hoorde laatst dat je vanaf je 43e al eigenlijk arbeidsbejaard bent. Mijn gedachten dwaalden af naar mijn vader. In 1997 werd hij 65. Hij is nu 82 jaar oud. Mijn vader was dominee. Maar eigenlijk is hij nooit gestopt. Hij staat gemiddeld nog twee keer per maand voor de kerk. En doet daarbovenop ook hier en daar nog een huwelijk en begrafenis. Hij vindt het vanzelfsprekend om nog professioneel actief te zijn. Het houdt hem jong van geest, hij ontmoet veel mensen, en hij onderhoudt een waardevol netwerk.
Tegenwoordig zijn veel afgestudeerde jongeren bereid om ter aanvulling van hun cv extra werkervaring op te doen onder de noemer ‘het volgen van een stage’. Dit om op die manier aantrekkelijker te zijn voor een potentiële werkgever. Dit is echter niet zonder risico.
Inmiddels ben ik alweer drie weken thuis na mijn ASTD-avontuur in Washington. Dat betekent dat er genoeg tijd is geweest om alles eens goed te laten bezinken, maar ook dat het hoog tijd wordt het geleerde in de praktijk te gaan brengen. Daar heb ik gelijk de rode draad van de ASTD* te pakken: het gaat niet om wat je leert, het gaat om hoe je het geleerde toepast in je werk!
Van onze fouten leren we het meest. We zeggen het zo makkelijk, maar hoe komt het dan dat we zo weinig met elkaar delen wat er misgaat? Waarom zijn we in Nederland zo huiverig voor het maken van fouten? En op welke wijze kun je misstappen veranderen in bouwstenen?
Er is een steeds grotere roep om flexibilisering van de arbeidsmarkt. Daar kan ik me op zich goed in vinden. Het maakt bedrijven veerkrachtiger en wendbaarder. Maar het heeft ook ongewenste neveneffecten waar HRM alert op zal moeten zijn.
Afgelopen maand stond in de Maand van de filosofie* de mens en de robot centraal. Filosoof Jos Mul omschrijft in zijn essay hiervoor de verschuivende verhouding tussen mens en techniek. De Zweedse tv-serie Real Humans** gaat nog een stapje verder en maakt duidelijk hoe de angst voor automatisering de gemoederen bezig houdt.
